دلنوشت پروانه...

امشب میخواهم از بغض بی پایان...

از درد بی درمان

از اشک های بی امان...

و از بال های نداشته بنویسم...

بنویسم از حالی ک دیگر حال نیست...

از بال هایی ک دیگر بال نیست...

خسته از این درد بی درمان...

خسته از تنهایی بی پایان...

من مانده ام و این بی بالی و این تنهایی...

من مانده ام ومن و باز هم من

انهای دیگر همه رفته اند...

پروانه ها پریده اند...

ب معشوق رسیده اند...

اما من ....

من شده ام همچون کرمی ک در زمین میغلتدو حسرت میکشد...

پروانگی از یادم رفته....

بال های شکسته ام را هم از دست داده ام....

شمایی ک رفتید ب مقصد رسیدید...

مگر نمبینید همچو بیچارگان و اوارگان در زمین میغلتم...مگر نمیبنید اسیرم این خاک الوده شده ام؟؟؟

بی انصافیست مرا نبینید...بی انصافیست خنده کنان بروید...

نروید......

نه.......نه.....................

انتظار بی جایست...

بروید.......اما گاهی هم ب من نگاهی بیندازید....

نگاه شما نگاه خداست ای پروانگان عاشق...

نمیگویم مرا هم ببرید...حتی دیگر نمیگویم بال هایم را بدهید...

مرا همین بس ک نگاهم کنید ...

من حتی لیاقت نگاه شما را ندارم اما شما هرزگاهی ب این اسیر در خاک مانده نگاهی بیندازید.....

شاید خدا روزی مرا از این زمینی بودن برهاند...

شاید.......